De Zoektocht, dag 44

De beste wensen

Ik realiseer mij dat ik al een aantal dagen in mijn mailtjes eindig met "en alvast de beste wensen voor 2017" en ik bemerk dat mijn hoofd al een tijdje bezig is met een oplossing te vinden voor het uur U, oftewel middernacht 31 december.

Sinds wij massaal gebruik maken van de diverse mogelijkheden op social media, zoals Whatsapp, Messenger, Instagram, LinkedIn, Twitter, Telegram en niet te vergeten het oude middel SMS wordt het langzaam maar zeker gebruikelijk om via die middelen de beste wensen te wensen.

Maar welke ga ik dan inzetten, ik gebruik ze allemaal. Maar heb niet persé al mijn contacten in alle middelen staan en ik wil ook niet dat ik sommige kennissen diverse keren "lastig val" met mijn wens. Keuzestress dus!

En hoe los je dat dan op?
Wat in ieder geval belangrijk is om je af te vragen wie je allemaal die wens moet sturen, zijn dat alléén je familieleden, vrienden? Jee, alweer keuzestress!

Weet je wat, ik stop met die digitale beste wensen en je krijgt van mij een stevige hand en/of warme knuffel in het nieuwjaar als ik je tegenkom, dat heeft veel meer waarde.

Maar voor de trouwe lezers van mijn blog maak ik dan nog een keer een uitzondering.

Ik wens jullie een mooi, liefdevol en gelukkig 2017 toe en hopelijk komt die knuffel dan als extraatje.

De Zoektocht, dag 43

De bomen en het bos

Vanmorgen met Sylvia fijn gewandeld over het landgoed Rhynauwen, deels door het bos en deels langs de weilanden, de rode paaltjes volgend.
Sylvia had mij gevraagd om een keer op de bonnefooi te gaan wandelen, daar zij dat al een tijd niet gedaan had en daar ben ik altijd voor in.

Maar helemaal op de bonnefooi vind ik altijd wat lastig, enige voorbereiding vind ik belangrijk en meestal neem ik mijn wandelgps mee om grip te houden op de route, omdat ik anders wellicht door de bomen het bos niet meer zie. Ook in mijn werk heb ik deze dingen nodig om niet te verdwalen, daar heb ik al vaker over geschreven in mijn blog.

Maar dit keer had ik de gps expres thuis gelaten, ik had 's morgens besloten om echt eens op de bonnefooi te wandelen. Echter, aangekomen bij het landgoed zag ik (gelukkig) een plattegrond staan en heb ik die toch maar even gauw bestudeerd en besloten de rode route te wandelen. Maar ook stond er interessante info over het gebied op en dat bevredigt mijn nieuwsgierig- en leergierigheid .

Maar dat was dan ook de enige houvast, die rode paaltjes. En regelmatig waren wij ze kwijt, maar dat zorgde ervoor dat wij regelmatig stil stonden en konden genieten van de bomen in bos. Maar niet alleen de bomen, ook de vogels waren duidelijk aanwezig. Het was een aangename wandeling en we hebben mooie verhalen aan elkaar verteld en regelmatig gefilosofeerd over het leven, daar helpt zo'n omgeving prima voor, met name die bomen stimuleren je om over het leven na te denken.

De Zoektocht, dag 42

Het leven zonder smartphone

Als je deze titel leest, zul je wellicht denken dat ik meedoe aan een test hoe het is zonder smartphone, maar het was geen bewuste keuze. Ik liet het apparaat gisteravond tweemaal van de bank vallen en dat vond het beeldscherm niet zo leuk en was ik dus ongewild smartphone-loos.

De eerste vijf minuten ervoer ik een naar gevoel van stress, mijn hersenen leken te blokkeren in een brei van "hoe weet ik nu wat er in mijn agenda staat", "hoe moet ik nu bereikbaar zijn", "dadelijk is alle info op de telefoon weg", etc., etc.

Maar na die eerste schok gingen mijn hersenen gelukkig in de oplos-modus, ik pakte mijn tablet, die ook op de bank lag (en nee, die viel niet ook) en ging meteen googlen op "beeldscherm telefoon repareren" en vond al snel bedrijfjes die dat op afspraak de volgende dag binnen 30 minuten uitvoeren. En zo gezegd, zo gedaan, het beeldscherm doet het weer en ik kan alles vergeten en weer vrolijk verder chatten, appen, bellen, foto's maken en face/linkedin/booken.

Maar mijn hoofd bleef toch even bezig met dat fenomeen, de afhankelijkheid van de smartphone.
Hoe deden wij dat vroeger ook alweer, voordat het apparaat bestond?

Ik had zeker geen netwerk van 1200+ contacten, mijn agenda was meestal leeg en als ik iemand wilde spreken, belde ik en maakte wij een afspraak. Lang aan de telefoon hangen was en is nog steeds niet mijn ding.
Het leven was in ieder geval een stuk rustiger en ik had tijd om boeken te lezen en werd veel minder "gestoord" in mijn bezigheden.

Is het nu dan een slechte wereld?

Zeker niet, als groepsmens geniet ik van al die contacten, het ontmoeten (zowel virtueel als fysiek) van nieuwe mensen. Het luisteren naar mooie verhalen en mensen helpen bij wat dan ook.
Wederom een bewijs dat ik vooral verder moet gaan met het bewandelen van mijn weg richting coachen. Zonder die smartphone had ik dat wellicht nooit ontdekt.

De Zoektocht, dag 41

Het spel wordt beter en beter

Vandaag weer met Rob van Wissen geluncht en mijn laatste versie van mijn coachingspel gedemonstreerd. Langzaam maar zeker begint het spel een onderdeel van het coachen in plaats van een op zichzelf staand ding te worden,

Rob had weer prima tips met betrekking tot het gebruik en ik heb weer geconstateerd dat de diverse kaarten prachtige persoonlijke verhalen naar boven brengen en ik steeds meer Rob begin te kennen en dat is één van de doelen van het spel.

Uiteindelijk is het spel met name bedoeld om de coachee zijn drijfveren te laten herkennen of een bevestiging daarvan te krijgen. Volgens Rob is het daar zeker geschikt voor, tussen alle coachingsspellen die er bestaan is dit een goede aanvulling.

Het was weer een prima lunch en ik heb weel veel geleerd van Rob. Zonder LinkedIn hadden wij elkaar vast nooit ontmoet, hoewel................

Op naar de volgende mooie gesprekken!

De Zoektocht, dag 40

Coach de coach

Gisteren had ik maar liefst drie coachingsafspraken, 's morgens naar Woerden voor een eerste gesprek, daarna ff snel naar Amsterdam Noord, voor een gesprek met mijn ondernemerscoach en daarna naar Amstelveen voor een sessie met Paul, die ik al een aantal maanden coach.

Was een interessante ervaring, coachen, gecoacht worden en weer coachen. Kost waanzinnig veel energie, maar levert ook veel energie.
Veel mooie verhalen gehoord en regelmatig gelachen, complimenten gekregen en gegeven.

En ook tijdens de sessie met mijn coach probeer ik mijn luistervaardigheden te verbeteren, terwijl ik vooral veel aan het woord moet zijn. En het gaat ook steeds beter om niet teveel in de toekomst te zijn met mijn hoofd, minder af te dwalen dus.

En nog een les geleerd, drie coachingsafspraken op een dag is prima, maar dan tussendoor niet teveel stress in verband met het reizen, want dat is zonde van de energie.

Op naar de volgende gesprekken, ik ben er klaar voor!

De Zoektocht, dag 39

Is vragen om hulp eng?

Gistermiddag plaatste Nathalie, een collega die ik ken uit de tijd bij SNS-Reaal, een berichtje op facebook, waarin ze zich afvroeg hoe ze in haar eentje een kerstboom kan verslepen.

Nu kan je een dergelijke post zien als zomaar een gedachte die je met de wereld deelt, maar ik zag een vraag om hulp en reageerde meteen of ik haar daarbij kon helpen.

Er volgde nog meer reacties en sommige waren (als je tussen de regels doorleest) in de trend van "waarom vraag je dat op facebook?" en "dat kun je toch prima zelf doen".
Blijkbaar vinden mensen het raar om dergelijke vragen te plaatsen en misschien komt dit wel omdat mensen het nu eenmaal lastig vinden om om hulp te vragen.

In het verlengde daarvan merk ik regelmatig dat mensen zich verbazen over mijn manier van open communiceren, "zulke dingen zet je toch niet op internet?".
Maar zie daar, de open communicatie van Nathalie heeft ervoor gezorgd dat de kerstboom in huis is en wij hebben samen weer een mooi uur, onder het genot van een kop koffie, ervaringen uitgedeeld over ons werk en elkaars leven. Met extra energie ging ik weer naar huis.

Dus mijn motto; "Durf te vragen om hulp, daarmee voorkom je stress en kom je verder in je leven".

De Zoektocht, dag 38

Terug van weggeweest

Na een adempauze wat betreft het schrijven van mijn blog, ga ik vanaf vandaag weer met nieuwe energie verder. Nieuwe energie die ik heb opgedaan in mijn huis in Spanje, waar ik vooral bezig ben geweest met praktische zaken, zoals het onderhoud aan het huis.
Ook van klussen en schoonmaken krijgt een mens energie, maar natuurlijk ook genoten van de gemiddelde temperatuur van 18 graden.

Heb ik dan helemaal niets aan mijn zoektocht gedaan?
Welnee, ik heb weer nieuwe koffie-drink-afspraken gemaakt met mensen uit mijn netwerk, afspraken gemaakt met mijn collega's die ik coach voor een vervolgsessie en verdiept in het eventueel zelfstandig ondernemerschap. Lang leve internet!

En je spel dan?
Voordat ik naar Spanje vertrok heb ik opdracht gegeven om mijn kaartspel te laten maken en via de mail kreeg ik in Spanje een berichtje dat het thuis was afgeleverd. Yes!
Maar ik moest nog even wachten op de terugvlucht.
Om 00:30 uur kwam ik thuis en lag het pakje al op me te wachten, spannend!
En ja, het voldoet volledig aan mijn verwachting, dus nu kan ik afscheid nemen van mijn kladjes en met een professioneel ogend spel aan de slag.

Weer een briefje op mijn Kanban-planbord naar de kolom "Klaar" geschoven!