Als je deze titel leest, zul je wellicht denken dat ik meedoe aan een test hoe het is zonder smartphone, maar het was geen bewuste keuze. Ik liet het apparaat gisteravond tweemaal van de bank vallen en dat vond het beeldscherm niet zo leuk en was ik dus ongewild smartphone-loos.
De eerste vijf minuten ervoer ik een naar gevoel van stress, mijn hersenen leken te blokkeren in een brei van "hoe weet ik nu wat er in mijn agenda staat", "hoe moet ik nu bereikbaar zijn", "dadelijk is alle info op de telefoon weg", etc., etc.
Maar na die eerste schok gingen mijn hersenen gelukkig in de oplos-modus, ik pakte mijn tablet, die ook op de bank lag (en nee, die viel niet ook) en ging meteen googlen op "beeldscherm telefoon repareren" en vond al snel bedrijfjes die dat op afspraak de volgende dag binnen 30 minuten uitvoeren. En zo gezegd, zo gedaan, het beeldscherm doet het weer en ik kan alles vergeten en weer vrolijk verder chatten, appen, bellen, foto's maken en face/linkedin/booken.
Maar mijn hoofd bleef toch even bezig met dat fenomeen, de afhankelijkheid van de smartphone.
Hoe deden wij dat vroeger ook alweer, voordat het apparaat bestond?
Ik had zeker geen netwerk van 1200+ contacten, mijn agenda was meestal leeg en als ik iemand wilde spreken, belde ik en maakte wij een afspraak. Lang aan de telefoon hangen was en is nog steeds niet mijn ding.
Het leven was in ieder geval een stuk rustiger en ik had tijd om boeken te lezen en werd veel minder "gestoord" in mijn bezigheden.
Is het nu dan een slechte wereld?
Zeker niet, als groepsmens geniet ik van al die contacten, het ontmoeten (zowel virtueel als fysiek) van nieuwe mensen. Het luisteren naar mooie verhalen en mensen helpen bij wat dan ook.
Wederom een bewijs dat ik vooral verder moet gaan met het bewandelen van mijn weg richting coachen. Zonder die smartphone had ik dat wellicht nooit ontdekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten