Bedankt, lieve mensen!

“Het was een bewogen jaar”,  zo zeg je dat toch?

De grootste gebeurtenis was mijn vertrek bij REAAL, na ruim 31 jaar bij de verzekeraar gewerkt te hebben, was het voorbij. Ik werd werknemer bij het UWV, dat klinkt heel wat beter dan uitkeringstrekker, daar zit niet zo’n prettige lading op.

Ik had mij ingesteld op een lange periode van zoeken naar een nieuwe werkomgeving, want 56 jaar (inmiddels alweer 57) is volgens de statistieken in NL, een lastige leeftijd om weer een baan te vinden. En naast die zoektocht, was ik ook bezig met mijn oriëntatie naar mijn eigen zelfstandige onderneming als persoonlijk coach.

Hoe bijzonder was het dan ook, dat ik in september alweer een baan had, één die helemaal op mijn lijf geschreven is, waar ik mijn passie voor coaching en helpen van mensen helemaal in kwijt kan.

Daardoor werd mijn activiteit naar het opzetten van het deels zelfstandig ondernemerschap wel wat naar de achtergrond geschoven, maar dat wil niet zeggen, dat ik het loslaat. Loslaten is soms goed, maar vasthouden is vaak nog beter.

Het gaat goed met mij!

En daarvoor wil ik alle mensen bedanken die mij dit jaar extra geholpen hebben, die mij hebben vertrouwd in wat ik voor ze kon doen, die mij de kans hebben gegeven om te laten zien wat ik kan en wie ik ben en die mij vooral ook door coaching, training en ondersteuning op het juiste pad hebben gehouden.

In het bijzonder wil ik de volgende mensen bedanken, mijn vrouw Astrid, voor haar steun, mijn coach Ed, voor zijn inspiratie en wegnemen van blokkades, mijn directeur Peter, die gelooft in mijn kunsten, Lonneke, voor haar vrolijkheid, Joos voor haar aandacht , liefde en zorgzaamheid voor alle collega’s in ons groepje, Rutger van FNV Loopbaan voor zijn enthousiasme, Sylvia voor alle gezelligheid en mooie gesprekken, Jeroen voor zijn vertrouwen en vriendschap en verder al mijn vrienden, (oud)collega’s van VIVAT, huidige collega’s, mede FNV loopbaan consulenten en vooral ook al die mensen in mijn netwerk die mij het gevoel geven erbij te horen.

Nogmaals dank en proost op 2018!

De Zoektocht, laatste dag

Lieve lezers,

Het is inmiddels alweer een heel tijd geleden dat ik over mijn zoektocht heb geschreven.

Is er dan helemaal niets gebeurd in mijn dagelijks leven?

Integendeel, er is een heleboel gebeurd en uiteindelijk zoveel dat ik mijn zoektocht met een gerust hart en hoofd kan afsluiten.

Vertel Koen, vertel...........

Vanaf 1 september heb ik weer een baan als teamleider van een software ontwikkelingsteam bij een marketingbedrijf en om specifiek te zijn en gelijk wat reclame te maken, ik word Teamlead van het Basedriver team bij Netwinst, in hartje Utrecht.

Nu zie ik jullie denken, en het coachen dan?

Dat is zeker niet van mijn lijstje gevallen en binnenkort zal ik jullie in een nieuwe blog meenemen in die reis, die ik naast de baan bij Netwinst ga maken. En als teamleider krijg ik genoeg te "coachen".

Na 1 jaar van onzekerheid, is het weer tijd voor een meer zekere wereld.
Ik kan niet wachten tot september!

De Zoektocht, dag 65

Het boek gesloten

Vandaag was ik voor de laatste keer op kantoor.

Eerst mijn laptop en mobieltje ingeleverd bij het Servicepunt en daarna op visite (ja, zo voelde het) bij mijn collega's.

Ik had met een aantal afgesproken om nog één keer gezamenlijk te gaan lunchen, zodat wij samen dit boek konden sluiten.
En het was, zoals altijd, een hele gezellige lunch met mensen, die ik natuurlijk heel erg ga missen.
Na de lunch ook nog een aantal andere lievelingscollega's opgezocht en ook daar afscheid van genomen.
En in het restaurant, in de hal en op de trappen in het gebouw veel gezwaaid en gedag gezegd.

Onmogelijk om na ruim 31,5 jaar afscheid van alle collega's te nemen, maar als je dit leest en ik heb je geen gedag zegt, bij deze nog een stevige hand en/of knuffel.

Tot slot heb ik mijn badge ingeleverd bij de receptie en is het boek nu echt gesloten.

Ik kijk met volle moed vooruit, mijn zoektocht nadert het einde en het nieuwe boek ligt al klaar.

Bedankt lieve mensen voor al die mooie jaren!

De Zoektocht, dag 64

Gedragsstijlen

Morgen ga ik naar een training bij Q4 Profiles om mij te certificeren in de DISC gedragsstijl analyse.
Met deze training en certificering heb ik straks naast mijn eigen spel een extra middel voor mijn coachingsgesprekken en kan ik ook een betere terugkoppeling geven van hetgeen ik hoor en zie.

Als voorbereiding heb ik de DISC test zelf weer een keer gedaan.
Alweer? Jazeker, in mijn blog van dag 24 kun je hier ook over lezen.

De uitslag was iets anders, maar niet significant, zoals dat met een mooie statistiek woord heet.
En onderstaande resultante past inderdaad prima bij mij;

Ik ben benieuwd welke info ik nog meer krijg uit de training, ik heb er zin in!

De Zoektocht, dag 63

Een maatje

Sinds mijn training voor loopbaancoach heb ik voor het eerst in mijn leven een maatje ook wel een buddy genoemd.

Op de laatste trainingsdag in februari gaf de trainster aan dat het goed zou zijn om met een collega leerling de afspraak te maken om elkaar regelmatig te spreken. Hoe verlopen de loopbaan gesprekken, wat kom je tegen, wat vind je lastig, wat kunnen wij van elkaar leren en ook gewoon wat social talk.

Ferra en ik keken elkaar een milliseconde aan en die afspraak was snel gemaakt.
Ik had Ferra al ruim voor de training ontmoet op een informatie-avond over deze vrijwilligersfunctie en toen hadden wij al een click, die is niet meer verdwenen.

Vandaag heb ik haar weer gesproken en wij hebben onze ervaringen weer gedeeld en vooral ook elkaar weer wat tips en trucs gegeven en vooral ook veel gelachen.
Het was ook gewoon weer erg fijn om elkaar wat bevestiging te geven dat we het goed doen.
Als je het goed bekijkt coachen wij elkaar en daar leren wij ongemerkt ook weer van.

En deze manier van leren werkt voor mij toch echt het beste, lang leve het maatje!

De Zoektocht, dag 62

Service

Ik draag al meer dan een jaar een Fitbit.
Voor diegene die niet weten wat dit is, dit is een activiteitstracker die ik dag en nacht om mijn pols draag en bijhoudt hoeveel stappen ik dagelijks zet, hoeveel ik aan sport doe, hoe mijn hartslag is en hoe goed ik slaap. Als je nu helemaal geïnteresseerd bent geworden, het woordje "Fitbit" in de eerste regel is een link naar de website.

Na een paar maanden deed de bluetooth synchronisatie met mijn smartphone het niet meer en nam ik contact op met het bedrijf in San Francisco. Binnen één week kreeg ik een nieuwe opgestuurd, fantastische service dus.

Een paar weken geleden liet het rubberen bandje los van de meeteenheid en dacht ik, dit is toch niet gewoon voor een apparaat wat toch meer dan 100 euro kost en dat binnen één jaar.
Dus ik weer contact opnemen met de helpdesk en jawel, binnen één week had ik weer een nieuwe!

Op zo'n moment ga je toch een beetje twijfelen, zit dit in hun kostprijs doorberekend of declareren zij dat weer bij de fabrikant van het apparaat? Of willen ze geen imago-schade of.......

Ik ben in ieder geval blij dat ik de komende tijd gewoon weer bij kan houden of ik niet teveel zit en genoeg aan sport doe. Fitbit, bedankt voor de supersonische service!

De Zoektocht, dag 61

Een cadeautje voor mijzelf

Regelmatig denk ik even na voordat ik aan mijn blog begin of het onderwerp wel blog-fähig is.

Zo ook nu en ik neem jullie even mee in mijn overwegingen, een echt "lief dagboek" item dus.

Vanmorgen had ik een goed gesprek met een manager en een teamleider om te onderzoeken of ik de teamleider via coaching kan helpen met het versterken van zijn leidinggevende kwaliteiten.
Het was een heel goed gesprek en wij kwamen samen tot de conclusie dat wij een traject in gaan.

Op de terugweg naar de trein moest ik twintig minuten wachten en liep ik wat doelloos door de hal van het Centraal station Utrecht, totdat mijn oog viel op een AKO winkel.
Ik dacht laat ik eens kijken welke boeken op dit moment actueel zijn.

Na wat zoeken vond ik een boek waarvan ik dacht, hey, daar kan ik iets mee, het heeft met coachen te maken en het onderwerp "Loslaten" komt ook vaak terug in coachingsgesprekken.

Ik pakte het boek en liep naar een kassa en dacht, weet je wat, ik laat het inpakken als cadeautje en geef dat dan aan mijzelf omdat het zo'n fijne ochtend was. En zo gezegd, zo gedaan.
Mijn dag is er nog mooier op geworden!

Ik heb dus even getwijfeld of ik dit met de wereld wilde delen, het is wellicht iets teveel "self-kicker" niveau. Maar daar is het ook een dagboek item voor  ;-)

De Zoektocht, dag 60

6 maal 10 is

Onlangs hoorde ik in een nieuwsprogramma dat de huidige kinderen op de lagere-, oeps leeftijd, basisschool niet meer leren door klassikaal veel te herhalen. En dat dit ervoor zorgt dat basis rekenen en taal op een lager niveau staat dan twee generaties terug.

Ik kreeg gelijk een flashback van de lagere school, samen de tafels opzeggen, "eenmaal een is een, tweemaal een is twee, .. " en zover ik mij kan herinneren gingen wij dan door tot twaalf.

Het werd ook een soort gezang, de hele klas inclusief juf, kwamen in een mooie flow, ook de tonen staan nog gegrift in mijn geheugen.

En nu ben ik dus bij "zes maal tien is zestig" en in mijn hoofd zing ik mee en voel ik mij weer even acht jaar oud.

Wat een blog allemaal kan veroorzaken.

De Zoektocht, dag 59

De doelgroep gevonden

Vanmorgen had ik weer een gesprek met mijn coach en kwamen wij terecht bij het onderwerp doelgroep(en).

De afgelopen tien jaar heb ik veel meegemaakt bij Reaal.
Als Productowner / E_Business consultant heb ik vanuit de Marketing organisatie het bedrijf zien veranderen van een top-down georganiseerd bedrijf naar een meer team gedreven organisatie. Managementlagen verdwenen en medewerkers kregen meer zeggenschap over hun werk.

Lean en Agile deden hun intrede, deels als middel om de organisatie efficiënter en goedkoper te maken en deels om de kwaliteit van de producten te vergroten en de klanttevredenheid te laten toenemen. Ook het Nieuwe werken werd geïntroduceerd, vrijwel iedereen ging 1 of twee dagen per week vanuit huis werken.

De laatste twee jaar kwam zelfs de term zelfsturende teams in zwang en de kanteling van de piramide lijkt compleet.

Echter, ik merk ook steeds meer dat collega's gaan twijfelen aan dat groepsgewijze werken.
De individuele prestaties lijken steeds minder belangrijk te worden, de groep bepaalt wat goed is en daar moet je maar mee om kunnen gaan.
Stel je bent al 15 jaar software ontwikkelaar of marketeer, gewend om zaken zelf op te pakken, afgerekend te worden op je eigen werk en lekker alléén in een kamertje rustig werken. Geen dagelijkse standups om bij te wonen en niet mee hoeven te denken over andere werkzaamheden die je collega toch zo goed kan oppakken.

En daar zit dus mijn doelgroep, de mensen die al lang volgens een bepaalde manier werken, maar ook doorhebben (of misschien nog niet) dat de wereld verandert. Ik heb ook die veranderingen meegemaakt en begrijp dus goed dat dit in iemands hart en hoofd iets doet.
En ik help graag die (doel)groep mensen om een stap(je) verder te komen.

De Zoektocht, dag 58

Ervaringen in het verleden zijn oplossingen in het heden

Vandaag weer een coachingsgesprek gehad en dit keer met behulp van mijn spel onderzocht op welke drijfveren veel weerstand zit en wat dit voor gevolgen heeft voor de samenwerking tussen mensen met die verschillende drijfveren.

Ik begin steeds meer te ervaren dat de kaartjes vooral een middel zijn om herinneringen op te halen en die te koppelen aan vragen waar de gecoachte mee zit. Op die manier is er een herkenning, zeg maar een soort déja vue en dat helpt bij het oplossen van de vraag.

Vooral het ophalen van die herinneringen veroorzaakt een moment van "wakker schudden"en tot de conclusie komen dat de vraag eigenlijk al een keer is opgelost.

Vooruit kijken is goed, maar reflectie is daarbij wel een noodzakelijk middel.

Het spel helpt dus echt bij het beantwoorden van vragen en oplossingen vinden bij problemen, fijn dat ik dit vandaag weer heb ervaren! 

Op naar het volgende gesprek, ik heb er zin in!

De Zoektocht, dag 57

Valentijnsdag

Ik heb niet zoveel met Amerikaanse feestdagen, die wij in Nederland overnemen.
Waarschijnlijk ligt de oorsprong mijn houding in het feit, dat dit feest vooral een feest van de commercie is en opeens in de jaren 90 schijnbaar vanuit het niets gelanceerd werd.

Was er voor die tijd dan geen liefde in Nederland en waarom moest dit opeens op één dag gevierd worden, liefde is toch van alle tijden! Er zullen nu vast lezers zijn die mij een oude zeur vinden, dat mag, iedereen heeft recht op zijn eigen mening en ik zal daardoor niet minder van jullie houden.

Maar als ik dan toch aan het filosoferen ben over deze dag, waar komt het eigenlijk oorspronkelijk vandaan, het Amerika van nu bestaat nog niet zo lang.

Wat blijkt, er is geen duidelijke oorsprong, Wikipedia schrijft wel over een Romeins feest, maar echte zekerheid is er niet. Wat wel zeker is, de term Valentijnsdag komt voor het eerst voor in een gedicht van Geoffrey Chaucer. Het gedicht heet Parliament of Fowls, is geschreven rond 1381 en bestaat uit 700 (!) regels.

Uit Wikipedia:
"Het gedicht begint met een verteller die Cicero's Somnium Scipionis leest in de hoop er een bepaald ding (certeyn ding) uit te leren. Als hij in slaap valt, verschijnt Scipio Africanus en begeleidt hem in zijn droom doorheen de hemelse sferen en naar de tempel van Venus. De verteller gaat vervolgens door de donkere tempel van Venus "met zijn friezen van de verdoemde geliefden" naar buiten in de felle zon waar de natuur een parlement van vogels heeft bijeengeroepen, waarop ze allen hun partner kunnen kiezen. Drie mannelijke adelaars trachten de kandidate voor zich te winnen, maar de vogels van lagere stand protesteren heftig. Dan volgt een komisch parlementair debat dat uiteindelijk door de natuur zelf wordt beëindigd. Geen van de mannelijke arenden wint de vrouwelijke vogel voor zich. De Natuur staat haar toe om haar beslissing nog een jaar uit te stellen. De dromer ontwaakt, nog steeds ontevreden, en keert terug naar zijn boeken, in de hoop alsnog te vinden waar hij naar op zoek is."

En de alinea met de verwijzing;
"For this was on seynt Volantynys day
Whan euery bryd comyth there to chese his make"

Met deze uitleg vind ik opeens Valentijnsdag een bijzondere dag, want het gaat over de kracht van de natuur, die uiteindelijk altijd wint. En heeft ook raakvlakken met mijn zoektocht.
Misschien ga ik het volgend jaar ook vieren.

De Zoektocht, dag 56

Moet het nu zo of moet het toch weer anders

Zoals jullie wellicht weten ben ik van nature een echte knutselaar, met name op het gebied van elektronica. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik op mijn 15e (1976) voor een buurjongen een alarm heb gebouwd voor zijn zolderkamer. De onderdelen had ik bij Tandy gekocht en met behulp van een papieren handleiding de boel in elkaar gezet, componenten gesoldeerd en geïnstalleerd.
Zonder die handleiding was mij dat niet gelukt, zo'n whizzkid was ik nu ook weer niet, maar het werkte wel en dat was het belangrijkste.

Sinds een tijdje ben ik erg geïnteresseerd in Domotica, het automatiseren van je huis en heb daar onlangs een mini-computer voor gekocht, een Raspberry Pi3 en daarop Domoticz geïnstalleerd.
Via een speciale Z-Wave dongle kun je daar verschillende draadloze sensoren, schakelaars, meters en andere elektronica aan koppelen, zodat je van alles kunt automatiseren.
Bijvoorbeeld, als het in de zomer te warm wordt in huis, gaat de zonwering automatisch naar beneden.

De aanschaf van de diverse producten was een appeltje-eitje via internet, maar het installeren van de diverse zaken vergt heel veel geduld, veel trial-on-error en veel op internet zoeken in handleidingen en op fora. En daar zit de grootste uitdaging, want er staat véél op internet en de informatie is ook regelmatig met elkaar in tegenspraak. Pfffffff............

Had ik maar weer gewoon zo'n eenvoudig stukje papier waar precies op staat wat je moet doen.

De Zoektocht, dag 55

Ze zijn er weer

Een paar jaar geleden kreeg ik van mijn ouders voor mijn verjaardag een mussenflat.
Dat is een vogelhuisje met meerdere huisjes in één.

Ik op zoek naar een goede plek in mijn tuin en uiteindelijk vond ik een mooi plekje, vlak onder het afdakje van onze schuur. Goed beschut tegen de westerstorm en goede locatie wat betreft de zon.

Dus ik dacht, kom maar op mussen, deze prachtige woning kunnen jullie niet leeg laten staan!
Maar wat er ook gebeurde, de mussen hadden geen interesse.

Tot vorig jaar ik opeens wat beweging zag in de opening. Echter het waren geen mussen, het waren mezen! Maar dat is niet de bedoeling, het is toch een mussenflat met precies de juiste maat invlieg-opening? De bewuste mees had daar geen boodschap aan en eigende zich het huisje toe.

En zowaar, na een aantal weken hoorde ik gepiep en waren er nieuwe meesjes op de wereld gezet, zo ontzettend leuk!

En eergisteren zag ik weer een mees het hokje in en uit vliegen, zou het dezelfde zijn?

De Zoektocht, dag 54

Scrum Master

Afgelopen donderdag en vrijdag heb ik de training Professional Scrum Master for Business gevolgd.
Deze werd gegeven door ProWareness in een mij zeer bekende omgeving, het NH hotel in Utrecht, op 100 meter van het kantoor van (ex) SNS Reaal, waar ik minstens acht jaar heb gewerkt.

Ik heb de afgelopen acht jaar als productowner veel scrumtrajecten mee mogen maken en ik wilde nu weleens wat verdieping in de andere belangrijke functie in een scrumteam, de scrummaster.
Het was een hele goede training en daar het over scrum ging, werd het grootste gedeelte van de leerstof in teams uitgewerkt, dus veel interactiviteit en van elkaar leren.

De afgelopen weken heb ik een aantal keer getwijfeld of ik door het volgen van deze cursus mijn focus van het coachen niet teveel zou verliezen. Maar integendeel, het was juist een uitstekende aanvulling. Ik heb mijn kwaliteiten als teamcoach, maar ook als persoonlijk coach weer goed kunnen toepassen en ons team was snel op het juiste niveau om de diverse opdrachten goed en vlot uit te voeren. En volgens de theorie is de scrummaster vooral een coach, die de zelfsturing van het scrumteam helpt vergroten, één en één is dus gewoon twee.  ;-)

En daarbij heb ik weer goed aan mijn netwerk kunnen bouwen en veel gehoord over het reilen en zeilen bij andere (grote) bedrijven. Mijn doelgroep wordt steeds duidelijker en dat is een onderdeel van deze zoektocht. Zoals in mijn D.O.D. staat, "Koen blij, doel dichterbij en goed is goed genoeg".

De Zoektocht, dag 53

Mist

De afgelopen weken is het opvallend vaak mistig en ik ben daar niet zo'n fan van, ik zie liever de zon schijnen en mooie vergezichten.

Gisteren schreef ik in mijn blog over spierpijn en skiën. Ik heb vanmorgen wat extra mijn benen ingezet op de sportschool en het gaat gelukkig alweer stukken beter.
Al mijmerend keek ik net door het raam naar buiten en zag die mist en in mijn hoofd kwam er gelijk een mooi skiverhaal naar boven, wat ik graag met jullie deel.

Als er één ding niet fijn is met skiën, is het wel mist. Door de witte sneeuw ben je sowieso al een groot deel van de derde dimensie kwijt, maar mist maakt het helemaal compleet, je ziet geen enkele kuil meer en daar worden je knieën niet blij van. Bovendien zie je niet meer goed waar de rand van de piste is. Ik ben tijdens mist ook regelmatig buiten de piste tot stilstand gekomen in de diepe ongeprepareerde sneeuw.

Het was hoog in de Franse Alpen, het was weer zo'n dag, mist. In het begin leek het nog wel mee te vallen, maar de mist werd dikker en dikker. Ik zag steeds vaker mensen stil staan en wanhopig om zich heen kijken hoe zij de weg terug naar het hotel konden vinden. Vooral de niet geoefende skiërs raakten langzaam maar zeker in paniek.
Mijn "help"-modus ging aan. Ik had 's morgens mijn knaloranje pak aangedaan en daar zitten ook altijd een aantal koebellen aan, voor de lol. Maar die kwamen nu goed van pas.
Ik riep de angstige skiërs bijeen en gaf aan dat ik wel voorop zou gaan skién en dat zij mij op maximaal drie meter moesten volgen, net als in een skiklasje.

En zo zijn wij alle rinkelend veilig beneden aangekomen en iedereen was dolgelukkig om heelhuids weer terug te zijn. Ik heb de groep als het ware aan de hand meegenomen en realiseer mij dat het coachen toen ook al in mijn bloed zat!

De Zoektocht, dag 52

Spierpijn

Ik was het bijna vergeten, spierpijn in mijn bovenbenen en billen.
Toen ik nog fanatiek skiër was, kende ik dit gevoel maar al te best, met name als ik in de herfst weer begon met het trainen op de borstelbaan in Huizen, waar je in verband met de smalle baan veel bochtjes moest maken en dus ook veel diep-hoog-diep bewegingen moest maken.

Als ik dan eind november naar mijn eerste skiweek met de Nederlandse Skivereniging ging, was die spierpijn gelukkig verdwenen en kon ik mij volledig concentreren op de techniek.

Maar, ik heb het weer, diezelfde spierpijn en het is geen herfst en ik ben niet weer begonnen met skiën. Ik heb afgelopen zaterdag bij een vriendin laminaat gelegd in de woonkamer.
150 planken verplaatsen, afmeten, vastklikken en weer opstaan.
Het lijkt in de verste verte niet op skiën, maar blijkbaar heeft mijn lichaam daar een andere mening over.

Wat deed ik ook alweer destijds om de spierpijn te verdrijven?
Oh ja, ik ging meestal een stukje hardlopen, maar ook die hobby is inmiddels verleden tijd en op de sportschool train ik vooral mijn bovenlichaam, daar heb ik dus ook geen spierpijn.

Een bezoekje aan de sauna zou ook goed helpen, maar als ik naar de sauna ga, wil ik daar graag een aantal uur vertoeven en die ruimte is er niet in mijn agenda komende dagen.
Er zit niets anders op dan door te bijten en als een "oud" mannetje rond te lopen, het gaat vast wel weer vanzelf over.

De Zoektocht, dag 51

De acteur

Vorige week donderdag was ik naar de eerste trainingsdag "Loopbaan consulent" van het FNV.
Deze training is voor alle FNV kaderleden die als vrijwilliger éénmaal per maand een loopbaan spreekuur houden.

Op dit spreekuur komen vakbondsleden die graag een keer willen sparren met een bondgenoot over hun loopbaan en als het goed is, hebben zij dan een vraag voorbereid.
Bijvoorbeeld "Ik voorzie dat mijn functie op termijn gaat verdwijnen en hoe kan ik mij daarop voorbereiden?". In één uur ga je dan samen op onderzoek wat er achter de vraag zit en hoe het lid het antwoord en eventuele oplossing kan vinden. Veel aandachtig luisteren, doorvragen en inleven dus.

Van tevoren was er gemeld dat er een trainingsacteur aanwezig zou zijn en bij die gedachte word ik op een of andere manier altijd wat nerveus. Ik heb in mijn leven meerdere ervaringen gehad met acteurs, dus ik moet nu inmiddels toch wel over dat gevoel, dat het eng is, heen zijn.

Om te onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt, ben ik in mijn hoofd even teruggegaan naar mijn eerste ervaring met een acteur en realiseer mij dat die eerste ervaring een hele heftige was. De acteur speelde een directeur na, die niet tevreden was over mijn inzet en ik moest ervoor zorgen dat ik die ontevredenheid wegnam. De eerste keer ging dat vreselijk fout en ik voelde mij erg ongelukkig. Maar na wat tips en herhalen ging het steeds beter.

Ik realiseer mij nu dat ik dus niet bang ben voor die acteur, maar voor het eventueel falen.
Met deze wetenschap ga ik met een rustiger hart naar de volgende sessie, ik hoef niet bang te zijn, ik moet ervoor zorgen dat ik het spel goed speel. Dan is er niets aan de hand.

De Zoektocht, dag 50

Feestje!

Jawel, dit is de vijftigste (!) blog in de serie "De zoektocht".

Als iemand mij eind september gevraagd zou hebben, gaat dat wel lukken een aantal keer in de week een blog schrijven, dan had ik niet meteen met "ja" gereageerd.

Maar ik blijf het leuk vinden!
En misschien nog wel belangrijker, het regelmatig schrijven van een blog helpt mij echt bij;

• het versterken van mijn netwerk,
• mijn persoonlijke reflectie,
• het ordenen van mijn gedachten,
• het beter worden in het vertellen van mooie verhalen,
• het bereiken van mijn doel.

Misschien heb ik jou stiekem wel wat aangestoken en denk je er ook over om een blog te beginnen.

Wacht niet langer en begin, het levert je zoveel moois op!

En omdat het de vijftigste blog is, nodig ik mijn trouwe lezers uit om eens na te denken over het volgende; 

Denk eens tien jaar terug in de tijd, waar werd je blij van in je werk en/of dagelijks leven en ervaar je deze momenten nog steeds? Ja? Wees dan blij en geniet van die momenten!

Als je tot de conclusie komt dat je eens wilt onderzoeken of het anders kan, neem dan contact met mij op en dan bepalen wij samen in een gesprek of een coachingstraject daarbij gaat helpen. En daar reken ik mijn trouwe lezers niets voor, zie het als een cadeautje.

De Zoektocht, dag 49

Stevige bries

Vanmorgen had ik een coachingsafspraak in Woerden en daar ik onlangs de Doblo heb verkocht, was het beste vervoermiddel mijn motor.

De afgelopen maanden ben ik niet zoveel op mijn motor weg geweest en daardoor moest ik weer even wennen aan dat andere vervoersmiddel;

• Geen navigatiesysteem, dus moest de rit uit mijn hoofd leren en verdwaalde natuurlijk.
• Onderweg erachter gekomen dat ik mijn kaartspel was vergeten, want die zat in mijn gewone jas, die ik logischerwijs niet onder mijn motorpak aandoe.
• Héél veel wind onderweg, met vooral veel windvlagen, waardoor ik noodzakelijk was om de terugweg iets anders te rijden, wat meer in de luwte van bebouwing.
• Geen gezellig muziekje en lekker warm.
• Veel modder op de weg, dus bij thuiskomst mijn motor schoonspuiten.

Maar het voordeel is, dat ik op de motor geen tijd had om over van alles na te denken, die stevige bries vroeg ook om extra aandacht. En kwam ik dus met een extra "leeg" hoofd aan bij mijn coachee en kon daardoor veel beter aandachtig luisteren.

Dat ga ik dus vaker doen!

De Zoektocht, dag 48

Reflectie is goed

Afgelopen weekend had ik in Steenwijk een kaderscholingsweekend van de SP, het ging met name over de status van de diverse lokale SP afdelingen, de weg naar de landelijke verkiezingen en hoe die twee zaken elkaar kunnen versterken.

Zondagochtend kwam Peter Kwint langs, hij is voorgedragen als kandidaat voor de 2e kamerverkiezingen en hield een inspirerend verhaal hoe hij 16 jaar geleden bij de SP terecht is gekomen.

Zijn verhaal bracht bij mij de vraag naar boven, waarom ik ook alweer actief geworden ben, een moment van reflectie dus.

Ik weet het nog als de dag van gisteren, het was ergens in 2004, een buurvrouw in Diemen belde aan, "weten jullie dat er een benzinestation op 100 meter van ons huis komt en willen jullie meehelpen om dat te voorkomen?". Ik was al een tijdje lid van de SP, maar niet actief en stelde voor om de SP in Diemen te benaderen.

En voordat ik er erg in had, was ik opeens een actieve SP'er geworden, die samen met SP'ers en de buurt in opstand kwam tegen het bouwen van een benzinestation, een fantastische actie met veel zelfgemaakte spandoeken, veel nieuwe mensen leren kennen en bijzondere ervaringen opgedaan.

Een organizer was geboren en sinds die gebeurtenis is het enthousiasmeren en verbinden van mensen een hele grote rol in mijn leven gaan spelen. Fijn om daar nog eens over te reflecteren.

De Zoektocht, dag 47

Nog niet genoeg koffie gedronken?

Afgelopen vrijdag ben ik weer wezen koffiedrinken in het kader van mijn zoektocht.

Peter, een marketeer die een paar jaar geleden een project bij ons had uitgevoerd, had een tijdje geleden via LinkedIn op mijn blog gereageerd of ik een keer bij zijn bedrijf langs wilde komen.
Natuurlijk heb ik die kans aangegrepen, vooral omdat hij een paar jaar geleden voor zichzelf is begonnen en wellicht tips had voor mij wat betreft mijn doelgroep en hoe dat is, een eigen bedrijf runnen.

In hartje Utrecht zit zijn bedrijf Netwinst, in één van de bekendste steegjes met veel restaurantjes, wat een bijzondere plek! Via een deur naast één van die restaurantjes ging ik naar boven en was verrast over de grootte van het bedrijf. Als je door het steegje loopt, verwacht je echt niet dat boven die restaurantjes zo'n groot, modern, met veel licht en goed gefaciliteerd pand zit.

De ontvangst was heel hartelijk alsof wij elkaar onlangs nog gezien hadden, mooi is dat toch!
Onder het genot van een zalige kop koffie vertelde Peter mij wat het bedrijf doet en wie hun klanten zijn, maar vooral ook hoe hij ertoe gekomen is om voor zichzelf te gaan beginnen.
Ik vertelde hoe ver ik met mijn zoektocht ben en gaf aan dat ik nu echt op de weg zit richting (deels) zelfstandig ondernemer als persoonlijk coach. Ik vertelde hem dat ik zelf 10 jaar geleden in een coachingstraject wakker werd geschud en dat ik daarna veel meer plezier in werken en het leven had en dat ik die herkenning en erkenning graag ook anderen gun.
Hij gaf aan dit een goed idee is en dat hij wellicht in de toekomst wel een klus voor mij heeft. :-)

Je kunt dus niet genoeg koffiedrinken!

De Zoektocht, dag 46

De 8 urige werkdag

Op LinkedIn las ik zojuist een berichtje van nu.nl (bron anp) met als titel "Resultaat experiment met zesurige werkdag in Zweden teleurstellend".
Ik wist van dit experiment af, daar ik in het kader van "hoe lossen wij de werkgelegenheid op", dergelijke experimenten volg.

Nieuwsgierig naar de inhoud opende ik het bericht en daarin stond het volgende; 

"Een experiment voor een zesurige werkdag in Zweden is op een teleurstelling uitgelopen. Het experiment begon twee jaar geleden in Göteborg, maar de voordelen voor de werknemers blijken niet op te wegen tegen de extra kosten, blijkt uit voorlopige resultaten.

Zo moesten er zeventien extra personeelsleden worden aangenomen om de 68 verzorgers van één bejaardentehuis van de normale achturige werkdag naar een zesurige werkdag te laten gaan. Dat kostte 12 miljoen kronen (1,25 miljoen euro) extra.

Wel toonde het experiment aan dat de medewerkers zich gezonder voelden, dat er minder ziekteverzuim was en dat ook de patiënten beter verzorgd werden door de bejaardenverzorgers."

Ik heb het artikel drie keer gelezen en nog steeds begrijp ik niet waarom het een teleurstelling is, ik zie alléén maar voordelen, minder mensen werkloos, minder uitkeringen, gezondere mensen en dus minder zorgkosten en meer werkgenot!

Het lijkt mij dat die voordelen wel degelijk opwegen tegen de extra kosten, maar goed, dat is mijn mening. Ik ben benieuwd hoe andere mensen gaan reageren op het stukje.

De Zoektocht, dag 45

Nieuw jaar, nieuwe gedachten

Tijdens de middagwandeling met mijn partner Astrid kwam het onderwerp "wat voor coach wil ik zijn" weer naar boven. En nu ik dit zo neerschrijf, realiseer ik mij opeens, dat onze wandelingen ongewild ook coachend zijn, maar dan voor mij.  ;-)

Maar nu die vraag, wat voor coach wil ik zijn?

In wikipedia staat; 

Een coach of begeleider houdt zich bezig met de coaching van een persoon of groep bij:

• het verrichten van (bijzondere) fysieke (sportieve) handelingen
• het uitvoeren van complexe handelingen
• het vinden van antwoorden op vragen
• het vinden van oplossingen voor problemen
• het benutten van ongebruikte mogelijkheden
• het ontwikkelen van kennis en vaardigheden

Dit alles met het doel een gecoachte in staat te stellen zijn mogelijkheden optimaal te gebruiken.

De eerste twee bullets zit vooral op de "sturende" kant, zoals bijvoorbeeld een sportcoach en dat sturen is niet zo mijn ding, ik help graag de ander te laten ontdekken wat goed is. De andere bullets zijn wel onderdeel van mijn manier van coachen, hoewel ik de laatste bullet eigenlijk meer zie als "trainen". 

Verderop zegt Wikipedia dat er de volgende typen coaches zijn; sportcoach, bedrijfscoach, werkcoach, studiecoach, persoonlijk coach en aanverwanten zoals counselor en mediator.

Als ik dan wat inzoom op de details, krijg ik het beste gevoel bij de beschrijving van bedrijfscoach, als voorbeelden worden genoemd; executive-. business-, personal-, preventieve-, loopbaan-, performance- en teamcoaching. Ik heb al die soorten wel een keer aangeraakt. 

Maar heb ik nu het antwoord op mijn vraag, wat voor coach wil ik zijn?

Het heeft mij in ieder geval verder geholpen en bevestiging gegeven dat ik het juiste pad bewandel en nee, ik ga mijzelf géén bedrijfscoach noemen, dan maar gewoon coach.