De afgelopen weken is het opvallend vaak mistig en ik ben daar niet zo'n fan van, ik zie liever de zon schijnen en mooie vergezichten.
Gisteren schreef ik in mijn blog over spierpijn en skiën. Ik heb vanmorgen wat extra mijn benen ingezet op de sportschool en het gaat gelukkig alweer stukken beter.
Al mijmerend keek ik net door het raam naar buiten en zag die mist en in mijn hoofd kwam er gelijk een mooi skiverhaal naar boven, wat ik graag met jullie deel.
Als er één ding niet fijn is met skiën, is het wel mist. Door de witte sneeuw ben je sowieso al een groot deel van de derde dimensie kwijt, maar mist maakt het helemaal compleet, je ziet geen enkele kuil meer en daar worden je knieën niet blij van. Bovendien zie je niet meer goed waar de rand van de piste is. Ik ben tijdens mist ook regelmatig buiten de piste tot stilstand gekomen in de diepe ongeprepareerde sneeuw.
Het was hoog in de Franse Alpen, het was weer zo'n dag, mist. In het begin leek het nog wel mee te vallen, maar de mist werd dikker en dikker. Ik zag steeds vaker mensen stil staan en wanhopig om zich heen kijken hoe zij de weg terug naar het hotel konden vinden. Vooral de niet geoefende skiërs raakten langzaam maar zeker in paniek.
Mijn "help"-modus ging aan. Ik had 's morgens mijn knaloranje pak aangedaan en daar zitten ook altijd een aantal koebellen aan, voor de lol. Maar die kwamen nu goed van pas.
Ik riep de angstige skiërs bijeen en gaf aan dat ik wel voorop zou gaan skién en dat zij mij op maximaal drie meter moesten volgen, net als in een skiklasje.
En zo zijn wij alle rinkelend veilig beneden aangekomen en iedereen was dolgelukkig om heelhuids weer terug te zijn. Ik heb de groep als het ware aan de hand meegenomen en realiseer mij dat het coachen toen ook al in mijn bloed zat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten