De Zoektocht, dag 54

Scrum Master

Afgelopen donderdag en vrijdag heb ik de training Professional Scrum Master for Business gevolgd.
Deze werd gegeven door ProWareness in een mij zeer bekende omgeving, het NH hotel in Utrecht, op 100 meter van het kantoor van (ex) SNS Reaal, waar ik minstens acht jaar heb gewerkt.

Ik heb de afgelopen acht jaar als productowner veel scrumtrajecten mee mogen maken en ik wilde nu weleens wat verdieping in de andere belangrijke functie in een scrumteam, de scrummaster.
Het was een hele goede training en daar het over scrum ging, werd het grootste gedeelte van de leerstof in teams uitgewerkt, dus veel interactiviteit en van elkaar leren.

De afgelopen weken heb ik een aantal keer getwijfeld of ik door het volgen van deze cursus mijn focus van het coachen niet teveel zou verliezen. Maar integendeel, het was juist een uitstekende aanvulling. Ik heb mijn kwaliteiten als teamcoach, maar ook als persoonlijk coach weer goed kunnen toepassen en ons team was snel op het juiste niveau om de diverse opdrachten goed en vlot uit te voeren. En volgens de theorie is de scrummaster vooral een coach, die de zelfsturing van het scrumteam helpt vergroten, één en één is dus gewoon twee.  ;-)

En daarbij heb ik weer goed aan mijn netwerk kunnen bouwen en veel gehoord over het reilen en zeilen bij andere (grote) bedrijven. Mijn doelgroep wordt steeds duidelijker en dat is een onderdeel van deze zoektocht. Zoals in mijn D.O.D. staat, "Koen blij, doel dichterbij en goed is goed genoeg".

De Zoektocht, dag 53

Mist

De afgelopen weken is het opvallend vaak mistig en ik ben daar niet zo'n fan van, ik zie liever de zon schijnen en mooie vergezichten.

Gisteren schreef ik in mijn blog over spierpijn en skiën. Ik heb vanmorgen wat extra mijn benen ingezet op de sportschool en het gaat gelukkig alweer stukken beter.
Al mijmerend keek ik net door het raam naar buiten en zag die mist en in mijn hoofd kwam er gelijk een mooi skiverhaal naar boven, wat ik graag met jullie deel.

Als er één ding niet fijn is met skiën, is het wel mist. Door de witte sneeuw ben je sowieso al een groot deel van de derde dimensie kwijt, maar mist maakt het helemaal compleet, je ziet geen enkele kuil meer en daar worden je knieën niet blij van. Bovendien zie je niet meer goed waar de rand van de piste is. Ik ben tijdens mist ook regelmatig buiten de piste tot stilstand gekomen in de diepe ongeprepareerde sneeuw.

Het was hoog in de Franse Alpen, het was weer zo'n dag, mist. In het begin leek het nog wel mee te vallen, maar de mist werd dikker en dikker. Ik zag steeds vaker mensen stil staan en wanhopig om zich heen kijken hoe zij de weg terug naar het hotel konden vinden. Vooral de niet geoefende skiërs raakten langzaam maar zeker in paniek.
Mijn "help"-modus ging aan. Ik had 's morgens mijn knaloranje pak aangedaan en daar zitten ook altijd een aantal koebellen aan, voor de lol. Maar die kwamen nu goed van pas.
Ik riep de angstige skiërs bijeen en gaf aan dat ik wel voorop zou gaan skién en dat zij mij op maximaal drie meter moesten volgen, net als in een skiklasje.

En zo zijn wij alle rinkelend veilig beneden aangekomen en iedereen was dolgelukkig om heelhuids weer terug te zijn. Ik heb de groep als het ware aan de hand meegenomen en realiseer mij dat het coachen toen ook al in mijn bloed zat!

De Zoektocht, dag 52

Spierpijn

Ik was het bijna vergeten, spierpijn in mijn bovenbenen en billen.
Toen ik nog fanatiek skiër was, kende ik dit gevoel maar al te best, met name als ik in de herfst weer begon met het trainen op de borstelbaan in Huizen, waar je in verband met de smalle baan veel bochtjes moest maken en dus ook veel diep-hoog-diep bewegingen moest maken.

Als ik dan eind november naar mijn eerste skiweek met de Nederlandse Skivereniging ging, was die spierpijn gelukkig verdwenen en kon ik mij volledig concentreren op de techniek.

Maar, ik heb het weer, diezelfde spierpijn en het is geen herfst en ik ben niet weer begonnen met skiën. Ik heb afgelopen zaterdag bij een vriendin laminaat gelegd in de woonkamer.
150 planken verplaatsen, afmeten, vastklikken en weer opstaan.
Het lijkt in de verste verte niet op skiën, maar blijkbaar heeft mijn lichaam daar een andere mening over.

Wat deed ik ook alweer destijds om de spierpijn te verdrijven?
Oh ja, ik ging meestal een stukje hardlopen, maar ook die hobby is inmiddels verleden tijd en op de sportschool train ik vooral mijn bovenlichaam, daar heb ik dus ook geen spierpijn.

Een bezoekje aan de sauna zou ook goed helpen, maar als ik naar de sauna ga, wil ik daar graag een aantal uur vertoeven en die ruimte is er niet in mijn agenda komende dagen.
Er zit niets anders op dan door te bijten en als een "oud" mannetje rond te lopen, het gaat vast wel weer vanzelf over.

De Zoektocht, dag 51

De acteur

Vorige week donderdag was ik naar de eerste trainingsdag "Loopbaan consulent" van het FNV.
Deze training is voor alle FNV kaderleden die als vrijwilliger éénmaal per maand een loopbaan spreekuur houden.

Op dit spreekuur komen vakbondsleden die graag een keer willen sparren met een bondgenoot over hun loopbaan en als het goed is, hebben zij dan een vraag voorbereid.
Bijvoorbeeld "Ik voorzie dat mijn functie op termijn gaat verdwijnen en hoe kan ik mij daarop voorbereiden?". In één uur ga je dan samen op onderzoek wat er achter de vraag zit en hoe het lid het antwoord en eventuele oplossing kan vinden. Veel aandachtig luisteren, doorvragen en inleven dus.

Van tevoren was er gemeld dat er een trainingsacteur aanwezig zou zijn en bij die gedachte word ik op een of andere manier altijd wat nerveus. Ik heb in mijn leven meerdere ervaringen gehad met acteurs, dus ik moet nu inmiddels toch wel over dat gevoel, dat het eng is, heen zijn.

Om te onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt, ben ik in mijn hoofd even teruggegaan naar mijn eerste ervaring met een acteur en realiseer mij dat die eerste ervaring een hele heftige was. De acteur speelde een directeur na, die niet tevreden was over mijn inzet en ik moest ervoor zorgen dat ik die ontevredenheid wegnam. De eerste keer ging dat vreselijk fout en ik voelde mij erg ongelukkig. Maar na wat tips en herhalen ging het steeds beter.

Ik realiseer mij nu dat ik dus niet bang ben voor die acteur, maar voor het eventueel falen.
Met deze wetenschap ga ik met een rustiger hart naar de volgende sessie, ik hoef niet bang te zijn, ik moet ervoor zorgen dat ik het spel goed speel. Dan is er niets aan de hand.

De Zoektocht, dag 50

Feestje!

Jawel, dit is de vijftigste (!) blog in de serie "De zoektocht".

Als iemand mij eind september gevraagd zou hebben, gaat dat wel lukken een aantal keer in de week een blog schrijven, dan had ik niet meteen met "ja" gereageerd.

Maar ik blijf het leuk vinden!
En misschien nog wel belangrijker, het regelmatig schrijven van een blog helpt mij echt bij;

• het versterken van mijn netwerk,
• mijn persoonlijke reflectie,
• het ordenen van mijn gedachten,
• het beter worden in het vertellen van mooie verhalen,
• het bereiken van mijn doel.

Misschien heb ik jou stiekem wel wat aangestoken en denk je er ook over om een blog te beginnen.

Wacht niet langer en begin, het levert je zoveel moois op!

En omdat het de vijftigste blog is, nodig ik mijn trouwe lezers uit om eens na te denken over het volgende; 

Denk eens tien jaar terug in de tijd, waar werd je blij van in je werk en/of dagelijks leven en ervaar je deze momenten nog steeds? Ja? Wees dan blij en geniet van die momenten!

Als je tot de conclusie komt dat je eens wilt onderzoeken of het anders kan, neem dan contact met mij op en dan bepalen wij samen in een gesprek of een coachingstraject daarbij gaat helpen. En daar reken ik mijn trouwe lezers niets voor, zie het als een cadeautje.

De Zoektocht, dag 49

Stevige bries

Vanmorgen had ik een coachingsafspraak in Woerden en daar ik onlangs de Doblo heb verkocht, was het beste vervoermiddel mijn motor.

De afgelopen maanden ben ik niet zoveel op mijn motor weg geweest en daardoor moest ik weer even wennen aan dat andere vervoersmiddel;

• Geen navigatiesysteem, dus moest de rit uit mijn hoofd leren en verdwaalde natuurlijk.
• Onderweg erachter gekomen dat ik mijn kaartspel was vergeten, want die zat in mijn gewone jas, die ik logischerwijs niet onder mijn motorpak aandoe.
• Héél veel wind onderweg, met vooral veel windvlagen, waardoor ik noodzakelijk was om de terugweg iets anders te rijden, wat meer in de luwte van bebouwing.
• Geen gezellig muziekje en lekker warm.
• Veel modder op de weg, dus bij thuiskomst mijn motor schoonspuiten.

Maar het voordeel is, dat ik op de motor geen tijd had om over van alles na te denken, die stevige bries vroeg ook om extra aandacht. En kwam ik dus met een extra "leeg" hoofd aan bij mijn coachee en kon daardoor veel beter aandachtig luisteren.

Dat ga ik dus vaker doen!

De Zoektocht, dag 48

Reflectie is goed

Afgelopen weekend had ik in Steenwijk een kaderscholingsweekend van de SP, het ging met name over de status van de diverse lokale SP afdelingen, de weg naar de landelijke verkiezingen en hoe die twee zaken elkaar kunnen versterken.

Zondagochtend kwam Peter Kwint langs, hij is voorgedragen als kandidaat voor de 2e kamerverkiezingen en hield een inspirerend verhaal hoe hij 16 jaar geleden bij de SP terecht is gekomen.

Zijn verhaal bracht bij mij de vraag naar boven, waarom ik ook alweer actief geworden ben, een moment van reflectie dus.

Ik weet het nog als de dag van gisteren, het was ergens in 2004, een buurvrouw in Diemen belde aan, "weten jullie dat er een benzinestation op 100 meter van ons huis komt en willen jullie meehelpen om dat te voorkomen?". Ik was al een tijdje lid van de SP, maar niet actief en stelde voor om de SP in Diemen te benaderen.

En voordat ik er erg in had, was ik opeens een actieve SP'er geworden, die samen met SP'ers en de buurt in opstand kwam tegen het bouwen van een benzinestation, een fantastische actie met veel zelfgemaakte spandoeken, veel nieuwe mensen leren kennen en bijzondere ervaringen opgedaan.

Een organizer was geboren en sinds die gebeurtenis is het enthousiasmeren en verbinden van mensen een hele grote rol in mijn leven gaan spelen. Fijn om daar nog eens over te reflecteren.

De Zoektocht, dag 47

Nog niet genoeg koffie gedronken?

Afgelopen vrijdag ben ik weer wezen koffiedrinken in het kader van mijn zoektocht.

Peter, een marketeer die een paar jaar geleden een project bij ons had uitgevoerd, had een tijdje geleden via LinkedIn op mijn blog gereageerd of ik een keer bij zijn bedrijf langs wilde komen.
Natuurlijk heb ik die kans aangegrepen, vooral omdat hij een paar jaar geleden voor zichzelf is begonnen en wellicht tips had voor mij wat betreft mijn doelgroep en hoe dat is, een eigen bedrijf runnen.

In hartje Utrecht zit zijn bedrijf Netwinst, in één van de bekendste steegjes met veel restaurantjes, wat een bijzondere plek! Via een deur naast één van die restaurantjes ging ik naar boven en was verrast over de grootte van het bedrijf. Als je door het steegje loopt, verwacht je echt niet dat boven die restaurantjes zo'n groot, modern, met veel licht en goed gefaciliteerd pand zit.

De ontvangst was heel hartelijk alsof wij elkaar onlangs nog gezien hadden, mooi is dat toch!
Onder het genot van een zalige kop koffie vertelde Peter mij wat het bedrijf doet en wie hun klanten zijn, maar vooral ook hoe hij ertoe gekomen is om voor zichzelf te gaan beginnen.
Ik vertelde hoe ver ik met mijn zoektocht ben en gaf aan dat ik nu echt op de weg zit richting (deels) zelfstandig ondernemer als persoonlijk coach. Ik vertelde hem dat ik zelf 10 jaar geleden in een coachingstraject wakker werd geschud en dat ik daarna veel meer plezier in werken en het leven had en dat ik die herkenning en erkenning graag ook anderen gun.
Hij gaf aan dit een goed idee is en dat hij wellicht in de toekomst wel een klus voor mij heeft. :-)

Je kunt dus niet genoeg koffiedrinken!

De Zoektocht, dag 46

De 8 urige werkdag

Op LinkedIn las ik zojuist een berichtje van nu.nl (bron anp) met als titel "Resultaat experiment met zesurige werkdag in Zweden teleurstellend".
Ik wist van dit experiment af, daar ik in het kader van "hoe lossen wij de werkgelegenheid op", dergelijke experimenten volg.

Nieuwsgierig naar de inhoud opende ik het bericht en daarin stond het volgende; 

"Een experiment voor een zesurige werkdag in Zweden is op een teleurstelling uitgelopen. Het experiment begon twee jaar geleden in Göteborg, maar de voordelen voor de werknemers blijken niet op te wegen tegen de extra kosten, blijkt uit voorlopige resultaten.

Zo moesten er zeventien extra personeelsleden worden aangenomen om de 68 verzorgers van één bejaardentehuis van de normale achturige werkdag naar een zesurige werkdag te laten gaan. Dat kostte 12 miljoen kronen (1,25 miljoen euro) extra.

Wel toonde het experiment aan dat de medewerkers zich gezonder voelden, dat er minder ziekteverzuim was en dat ook de patiënten beter verzorgd werden door de bejaardenverzorgers."

Ik heb het artikel drie keer gelezen en nog steeds begrijp ik niet waarom het een teleurstelling is, ik zie alléén maar voordelen, minder mensen werkloos, minder uitkeringen, gezondere mensen en dus minder zorgkosten en meer werkgenot!

Het lijkt mij dat die voordelen wel degelijk opwegen tegen de extra kosten, maar goed, dat is mijn mening. Ik ben benieuwd hoe andere mensen gaan reageren op het stukje.

De Zoektocht, dag 45

Nieuw jaar, nieuwe gedachten

Tijdens de middagwandeling met mijn partner Astrid kwam het onderwerp "wat voor coach wil ik zijn" weer naar boven. En nu ik dit zo neerschrijf, realiseer ik mij opeens, dat onze wandelingen ongewild ook coachend zijn, maar dan voor mij.  ;-)

Maar nu die vraag, wat voor coach wil ik zijn?

In wikipedia staat; 

Een coach of begeleider houdt zich bezig met de coaching van een persoon of groep bij:

• het verrichten van (bijzondere) fysieke (sportieve) handelingen
• het uitvoeren van complexe handelingen
• het vinden van antwoorden op vragen
• het vinden van oplossingen voor problemen
• het benutten van ongebruikte mogelijkheden
• het ontwikkelen van kennis en vaardigheden

Dit alles met het doel een gecoachte in staat te stellen zijn mogelijkheden optimaal te gebruiken.

De eerste twee bullets zit vooral op de "sturende" kant, zoals bijvoorbeeld een sportcoach en dat sturen is niet zo mijn ding, ik help graag de ander te laten ontdekken wat goed is. De andere bullets zijn wel onderdeel van mijn manier van coachen, hoewel ik de laatste bullet eigenlijk meer zie als "trainen". 

Verderop zegt Wikipedia dat er de volgende typen coaches zijn; sportcoach, bedrijfscoach, werkcoach, studiecoach, persoonlijk coach en aanverwanten zoals counselor en mediator.

Als ik dan wat inzoom op de details, krijg ik het beste gevoel bij de beschrijving van bedrijfscoach, als voorbeelden worden genoemd; executive-. business-, personal-, preventieve-, loopbaan-, performance- en teamcoaching. Ik heb al die soorten wel een keer aangeraakt. 

Maar heb ik nu het antwoord op mijn vraag, wat voor coach wil ik zijn?

Het heeft mij in ieder geval verder geholpen en bevestiging gegeven dat ik het juiste pad bewandel en nee, ik ga mijzelf géén bedrijfscoach noemen, dan maar gewoon coach.